มีจะต้องเป็นจำนวนมากด้วยเหตุผลว่าทำไมกลอนเขียนเป็นกวีมีเขียนมัน แน่นอนว่ากวีจะบอกเราบางอย่างเกี่ยวกับตัวเองและผู้ชมของพวกเขาดังนั้นด้วยวิธีการที่เอียงที่สุดโดยการบันทึกสิ่งที่พวกเขาคิดว่าสำคัญเพียงพอที่จะดึงออกจากมุมมองของพวกเขาด้วยปากกา
แนวการมองเห็นนี้รวมถึงชีวิตภายในและภายนอกของนักเขียน กวีบางคนชอบที่จะมุ่งเน้นความจริงที่มีอยู่เป็นรายบุคคลของตัวเอง, “โลกจริง” ที่เราเรียกว่าพื้นที่ที่บุคคลและสิ่งที่ โดยการเลือกสิ่งที่พวกเขาเลือกที่จะนำเสนอกับเราพวกเขาจะแจ้งให้เราทราบว่าพวกเขาเป็นใคร กวีอื่น ๆ อีกหลายคนดูเหมือนจะมีอยู่โดยสิ้นเชิงในจิตวิญญาณของพวกเขาเอง โลก “รอบ” จางหายไปในทางตรงกันข้ามกับความคิดของพวกเขา, ชีวิตภายในของพวกเขาและความรู้สึก ต้นไม้, s เดียวกับคน, ปรากฏว่ามีอยู่เป็นเพียงการพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นภายในพวกเขา
เราสามารถเรียกกลุ่มแรกว่า “extroverts” ว่า “introverts” กลุ่มที่สองถ้าเราต้องการ ไม่ว่าความคิดของกวีที่มีต่อตัวเขาเองและโลกจะเป็นเช่นไรก็ตามมีการต่อสู้อยู่ตลอดเวลาเพื่อให้เป็นจริงกับวิสัยทัศน์ของเขาเอง ครู, s เดียวกับนักเรียน, ควรจะรับรู้มัน ที่จะยึดวิสัยทัศน์ของเธอในภาษาเช่นเดียวกับที่เธอสามารถกวีต้องใช้โอกาสแทงในที่มืดของโลก, และตัวเองซึ่งทั้งสองเป็นที่สุดหยั่งรู้
ครูและผู้เข้ารับการฝึกอบรมควรตระหนักว่าโอกาสนี้มีความสำคัญต่อการผลิตงานศิลปะใด ๆ กวีชาวฝรั่งเศส Paul Valéryยืนยันว่าบทกวีจะไม่เสร็จสมบูรณ์เพียงแค่ละทิ้ง กวีแล้วไม่สามารถบวก; เขาได้ลง “ถูกต้อง” เพื่อความเป็นอมตะ
ในแง่นี้ผู้ที่ค้นคว้าข้อพระคัมภีร์ต้องมีสติมากเพียงใดในการแก้ไขการวิเคราะห์ “สุดท้าย” ให้เป็นบทกวี? ที่จริงบุญของสัมผัสที่ยอดเยี่ยมก็คือว่ามันสามารถวิเคราะห์ inexhaustibly จากรุ่นหลังรุ่นศตวรรษหลังจากศตวรรษเช่นเดียวกับจากสังคมหลังจากสังคม ไม่มีใครเลิกคลุม Odyssey; คำสุดท้ายในชุมชนยังไม่ได้รับการอ้างสิทธิ์ บทกวีวิจารณ์เราสูงที่สุดเท่าที่เราอ่านคำคล้องจอง
หากคุณกำลังมองหานักเขียนกวีนิพนธ์ penulis puisiโปรดไปที่ลิงค์
